گذشته ما زمان حال ما را شکل می دهد و به ما کمک می کند تشخیص دهیم که چه کسی هستیم و به کجا می رویم. بنابراین، طبیعی است که از تجربیات گذشته خود به عنوان نقطه مرجع برای وضعیت فعلی خود استفاده کنیم. اصل مهم در زندگی این است که یاد بگیریم چگونه با گذشته صلح کنیم.

 انتخاب هایی که امروز برای خودمان انجام می دهیم اغلب تحت تأثیر گذشته ما هستند. اگر از قضاوت سالم برای هدایت انتخاب‌هایمان استفاده می‌کنیم، پشیمانی‌ها، اشتباهات و دردهای گذشته به عنوان نشانه‌هایی برای آنچه در زندگی‌مان نمی‌خواهیم استفاده می‌شوند.

با این حال، برای برخی، گذشته به عنوان محل تأمل و تفکر نیست، بلکه به عنوان یک مقصد تلقی می شود. برای کسانی که با رهایی از درد یا پشیمانی گذشته مبارزه می کنند، ممکن است احساس کنند در دام موقعیت خود افتاده اند و نمی توانند در زندگی خود به جلو حرکت کنند. احساس ناتوانی در رها کردن گذشته می تواند منجر به افسردگی، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یا حتی خودکشی شود.

در مواقع درد عاطفی، ممکن است خودمان را در حال فکر کردن به زمانی ببینیم که احساس شادی بیشتری می‌کردیم که می‌تواند به ما در زمان حال کمک کند. به عنوان مثال، اگر در گذشته به دستاوردی که به دست آورده‌ایم افتخار می‌کردیم، فکر کردن به موفقیت‌های گذشته‌مان می‌تواند به ما در رسیدن به موفقیت‌های جدید در حال حاضر کمک کند.

 ارجاع به تجربیات مثبت گذشته ما می تواند گزینه ای سالم برای تعیین اهداف یا ایجاد عادات بهینه در حین تمرکز بر آینده باشد. در حالی که اندکی تأمل می تواند سالم باشد و خلاقیت را تقویت کند، تأمل بیش از حد یا نشخوار فکری در تجربیات منفی گذشته می تواند به وسواس کشیده شود و منجر به احساس گیر افتادن شود.