تقلا برای خود بودن
خودت باش
آدم ها از ابتدای زندگی یعنی وقتی جنینی در رحم مادر هستند، جزئی از مادر به حساب میان که از طریق بند ناف و بدون اراده از مادر تغذیه میشه.
خود بودن
بعد از تولد بند ناف بریده میشه و فرد موجودیت مستقل به دست میاره اما همچنان متکی و وابسته به مادر است.
با گذشت زمان، بلوغ جنسی، ادامه تحصیل، شغل و ازدواج، دیگه وقت تجربه جدایی از خانواده فرا میرسه.
خود بودن
پس زمانی که بند ناف بعداز تولد جدا میشه ما یک فرد با موجودیت مستقل هستیم. در روانشناسی گفته میشه تا زمانی که بند ناف روانی به خانواده قطع نشه، فرد نمیتونه رشد سالمی داشته باشه. نمی تونه پاشو فراتر بزاره و وقتی مجبور میشه خواسته هاشو سرکوب کنه دچار خشم درونی میشه.
خودت باش
البته هستند آدم هایی که هنوز بند ناف روانی شون با خانواده قطع نشده و راحت و راضی هستند. اما همین افراد وقتی با موقعیت هایی مثل ازدواج، مسئولیت شغلی و حتی مرگ عزیزانشون رو به رو میشن، اضطراب و نگرانی های زیادی رو تجربه میکنن.
خودت باش
حالا برای رسیدن به رشد و استقلال شخصی لازمه که کوشش و تقلای زیادی داشته باشیم. در عین حال باید آمادگی لازم رو برای تحمل سختی ها و مشکلات مسیر داشته باشیم.
به عنوان مثال دختری که در رشته و دانشگاه مورد علاقش که در شهر دیگه ای هست قبول شده اما به دلیل وابستگی به مادرش و عدم تمایزیافتگی نمیتونه دست به انتخاب بزنه. یا پسری که نمیتونه به اندازه کافی به همسرش عشق بورزه به دلیل دوست داشتن بیش از اندازه و وابستگی زیاد به مادرش.
حالا این تمایزیافتگی میتونه دوجانبه باشه و یا یک جانبه.
و اما مراحل آگاهی از خود:
۱٫ مرحله معصومیت کودکانه قبل از اینکه از وجود خود جدا از دیگران آگاه بشیم.
۲٫ مرحله طغیان و سرپیچی فرد برای به دست آوردن آزادی، مثل نه گفتن های کودکانه و سرپیچی کردن های نوجوان.
۳٫ مرحله آگاه شدن از وجود خود. در این مرحله فرد نگرانی ها، اضطراب ها و اشتباهات خودش رو میشناسه و از اون ها درس میگیره و در مورد تصمیم گیری هاش مسئولانه عمل میکنه. (این مرحله همان مرحله سلامت شخصیت است).
۴٫ مرحله آگاهی خلاق فرد از خود. یعنی مرحله ای که فرد پاشو فراتر از خود و دیدگاهش میزاره. البته نمیشه به این مرحله فقط با تصمیم و قصد و نیت رسید و لازمه اون آرامش و پذیرا بودن ذهن است.
خودت باش
